همتی، پول ملی را بی‌ارزش کرد/ عملکرد دولت تدبیر و امید ۶۰ درصد مردم را به زیر خط فقر برد
تاریخ انتشار: ۲۳ خرداد ۱۴۰۰ | کد خبر: ۳۲۲۱۱۰۲۴
استاد بازنشسته اقتصاد ایران دانشگاه تهران با بیان اینکه اظهارات روحانی در مورد رونق اقتصادی یک شوخی است، گفت: مسببان وضع امروز، از اصلاح اقتصادی دم می‌زنند اما آنها با چاپ پول، افزایش نقدینگی و رشد شدید نرخ تورم، باعث رفتن ۶۰ درصد جمعیت کشور به زیر خط فقر شدند و امروز اظهار بی‌گناهی کرده و منتقد جریان وضع موجود شده‌اند.
بیشتر بخوانید:
اخباری که در وبسایت منتشر نمی‌شوند!
ابراهیم رزاقی استاد بازنشسته اقتصاد ایران دانشگاه تهران در گفت‌وگو با خبرنگار اقتصادی شبکه اطلاع رسانی راه دانا؛ درباره اظهارات حسن روحانی در مورد ایجاد رونق اقتصادی و کنترل نرخ تورم در ۸ سال گذشته اظهار کرد: با رفتن ۶۰ درصد جمعیت کشور به زیر خط فقر و بالا رفتن روزانه قیمت کالاهای اساسی، می‌توان پی‌برد که این اظهارات واقعیت ندارد.
وی افزود: اگر فرضاً گفته رئیس جمهور صحیح باشد، پس چرا این اقتصادی که از آن سخن می‌گویید در جامعه دیده نمی‌شود؛ باید از او پرسید در این ۸ سال اخیر چند بار تورم تک رقمی شده است.
این کارشناس مسائل اقتصادی گفت: آمارهای منتشر شده در بهترین حالت‌ها تورمی بیش از ۴۰ درصد را نشان می‌دهد، اگر دولت تدبیر و امید عددی بالای ۴۰ را تک رقمی می‌داند، راست می‌گویند؛ ولی با توجه به آمارها، این سخنان به شوخی شبیه‌تر است تا واقعیت؛ تا جایی که این حس را به وجود می‌آورد که به جای عذرخواهی و آوردن دلایلی مثل نتوانستیم و نشد، حالا آقایان با وقاحت دست به انکار واقعیات می‌زنند.
رزاقی بیان کرد: مردم باور نمی‌کنند این مسئولینی که دل در گرو غربی‌ها دارند، همان کسانی هستند که دم از استقلال و سرافرازی ایران و مردم می‌زدند تا جایی که بعد از گذشت دو ماه از شروع مجدد مذاکرات برجامی، هنوز آمریکایی‌ها هیچ یک از تحریم‌های اصلی اقتصادی را برنداشته‌اند؛ در حالی که همین مسئولان در این زمینه‌ها هم از همان آمارهای تخیلی برای ارائه گزارش استفاده کرده و به عملکرد خود افتخار هم می‌کنند.
وی اشاره کرد: واقعیت تورم چیزی است که مردم آن با زندگی خود را لمس می‌کنند نه اعداد و ارقامی که کسانی شبیه به همتی ارائه می‌دهند. همان‌ها که مسبب اشتباهات بزرگ در اقتصاد بوده‌اند، امروز دم از اصلاح شرایط می‌زنند تا جایی که کسی که دست به چاپ پول و افزایش نقدینگی و تورم زده و مقصر اصلی است، امروز اظهار بی‌گناهی می‌کند و منقد این جریان وضع موجود شده است.
این استاد اقتصاد ادامه داد: کسی مثل همتی که با خطای راهبردی و افزایش بی‌منطق نرخ بهره از ۸ درصد به ۱۷ درصد و با جذب سرمایه‌های مردم با فروش سهام بانک‌ها مشکلات زیر مجموعه‌های خود را حل و سرمایه مردم را نابود کرد، حالا در راستای انتخابات واقعیات را کتمان می‌کنند.
رزاقی گفت: همتی با چاپ پول ساده‌ترین راه را انتخاب کرد و کاری به مراتب بدتر از عملکرد مدیران قبلی که خود که منتقد آنها بود را انجام داد. او دلارهایی که هنوز به ایران نرسیده بود را به ریال تبدیل کرده و ارزش پول ملی را با افزایش نقدینگی به شدت پایین کشید.
وی با اشاره به مالیات به عنوان بازوی اقتصادی دولت، گفت: تدبیر و امید در این زمینه هم راه را اشتباه رفت و با وجود رکود اقتصادی و زیان بنگاه‌های تولیدی و خدماتی، مالیات را از آنها تصاعدی دریافت و نارضایتی را بیشتر کرد و بلعکس از بخش بازرگانی و دلالانی که با رانت ارز ۴۲۰۰ تومانی اقتصاد را به نابودی کشاندند، مالیات نگرفت و به جای اینکه اختلاف طبقاتی را از طریق مالیات کم کند، بر آن افزود.
این کارشناس اقتصادی افزود: مدیریت دولت روحانی با عملکردش در حوزه مسکن مردم را به فقر و بی‌نوایی و بی‌خانمانی کشاند و با وجود اینکه دیدند با مردم چه می‌کنند به راه خود ادامه داند در حالی که فهمیدن این‌ها نیاز به دانش اقتصادی نداشت اما دانسته این کار را با مردم انجام دادند. می‌توان به این نتیجه رسید که این کارها را تعمدی انجام داده‌اند تا نظر عموم را از نظام برگردانند و مردم را در این راه قربانی اهداف خود کردند.
رزاقی بیان کرد: کاری که اوباما و ترامپ حرفش را زدند، دولت تدبیر و امید با اثر بخش کردن تحریم‌ها اجرا کرد و در راستای خود تحریمی قدم برداشت و با موثرترین راهکارها برای غربی‌ها قدم برداشتند؛ به جای اینکه به توانایی داخلی متکی باشند، مدیرانی بر سر کار آمدند و امروز با گفتن اینکه اختیارات نداریم و نمی‌گذارند، ذهن مردم را به مقصر جلوه دادن دیگران سوق می‌دهند و دروغ می‌گویند.
وی راهکار حل مشکلات را بازگشت به مدیریت جهادی و انتقلابی دانست و گفت: اگر ریل اقتصاد ایران تغییر نکند، مردم ممکن است گمراه شوند و دوست و دشمنت را تشخیص ندهند؛ رئیس جمهور بعدی باید فشار اقتصادی بر مردم را کم و با ایجاد تعاونی، عقب افتادگی در حوزه مسکن را جبران کند و بصیرت مردم را افزایش دهند تا به گفته امام علی (ع) فقر ایمان را از میان نبرد.
انتهای پیام/ط
منبع: دانا
کلیدواژه: تدبیر و امید
درخواست حذف خبر:
«خبربان» یک خبرخوان هوشمند و خودکار است و این خبر را به‌طور اتوماتیک از وبسایت www.dana.ir دریافت کرده‌است، لذا منبع این خبر، وبسایت «دانا» بوده و سایت «خبربان» مسئولیتی در قبال محتوای آن ندارد. چنانچه درخواست حذف این خبر را دارید، کد ۳۲۲۱۱۰۲۴ را به همراه موضوع به شماره ۱۰۰۰۱۵۷۰ پیامک فرمایید. لطفاً در صورتی‌که در مورد این خبر، نظر یا سئوالی دارید، با منبع خبر (اینجا) ارتباط برقرار نمایید.
با استناد به ماده ۷۴ قانون تجارت الکترونیک مصوب ۱۳۸۲/۱۰/۱۷ مجلس شورای اسلامی و با عنایت به اینکه سایت «خبربان» مصداق بستر مبادلات الکترونیکی متنی، صوتی و تصویر است، مسئولیت نقض حقوق تصریح شده مولفان در قانون فوق از قبیل تکثیر، اجرا و توزیع و یا هر گونه محتوی خلاف قوانین کشور ایران بر عهده منبع خبر و کاربران است.
خبر بعدی:
دولت جمع‌گرا؛ مبنای اقتصاد دستوری
عصر ایران - دولت جمع‌گرا (collectivist state) به دولتی گفته می‌شود که سراسر زندگی اقتصادی را تحت کنترل خود درمی‌آورد. نمونۀ اعلای چنین دولتی، در کشورهای کمونیستی شکل گرفت. یعنی در اتحاد جماهیر شوروی و اروپای شرقی.
مداخلۀ دولت جمع‌گرا در حیات اقتصادی جامعه، بسیار فراتر از مداخلات دولت‌های توسعه‌گرا و سوسیال دموکراتیک می‌رود. این دو دولت اخیر، با هدف راهنمایی یا پشتیبانی کلی از اقتصاد خصوصی در زندگی اقتصادی مداخله می‌کنند. اما دولت جمع‌گرا در واقع اقتصاد را ملک طلق خودش می‌داند.
در شوروی و اروپای شرقی، دولت‌های جمع‌گرا می‌کوشیدند سرمایه‌گذاری خصوصی را کلاً از بین ببرند و به جای آن، اقتصادهایی با برنامه‌ریزی مرکزی، همراه با مدیریت شبکۀ وزارتخانه‌های اقتصادی و کمیته‌های برنامه‌ریزی برپا کنند.
بنابراین آنچه "اقتصاد دستوری" خوانده می‌شود، از راه سیستم برنامه‌ریزی "مستقیم" سازمان یافته بود که در نهایت بالاترین ارگان‌های حزب کمونیست آن را کنترل می‌کردند.
توجیه "جمعی کردن" دولت (یا لغو مالکیت خصوصی به سود نظام مالکیت اشتراکی یا عمومی)، از گرایش بنیادی سوسیالیسم به ارجحیت دادن مالکیت عمومی بر مالکیت خصوصی ناشی می‌شود؛ اما استفاده از دولت برای رسیدن به این هدف، بیش از آنکه ناشی از نوشته‌های مارکس و انگلس باشد، محصول تلقی مثبت از "قدرت دولت" است.
مارکس و انگلس "ملی کردن" را رد نکرده بودند. بویژه انگلس معتقد بود که در دورۀ "دیکتاتوری پرولتاریا" کنترل دولت تا کارخانه‌ها، بانک‌ها، ترابری و مانند آنها گسترش می‌یابد. با این حال این دو اندیشمند کمونیست تصور می‌کردند که دولت پرولتری کاملا موقت خواهد بود و همین که اختلاف طبقاتی از بین برود، این دولت نیز رو به فرسایش خواهد گذاشت.
اما دولت جمع‌گرای شوروی همیشگی و دارای قدرتی فزاینده و بوروکراتیک شد. در زمان حکمرانی استالین، سوسیالیسم به طور کامل با دولت‌گرایی مترادف شد و پیشرفت سوسیالیسم در گسترش مسئولیت‌ها و اختیارات سازمان و تشکیلات دولتی بازتاب یافت.
دولت‌گرایی یا statism که در ایران به "اتاتیسم" مشهور شده، یعنی اعتقاد به اینکه دخالت دولت مناسب‌ترین وسیلۀ رفع دشواری‌های سیاسی یا پدیدآوردن توسعۀ اقتصادی و اجتماعی است. ایمانی ژرف و شاید تردیدناپذیر به دولت، به منزلۀ سازوکاری که با آن اقدام جمعی را می‌توان سازماندهی کرد و به هدف‌های مشترک دست یافت. زیربنای این دیدگاه را تشکیل می‌دهد.
دولت آرمانی اخلاقی، وسیله‌ای در خدمت ارادۀ عمومی تلقی می‌شود. دولت‌گرایی یا استاتیسم کاملا در نقطۀ مقابل آنارشیسم است. در آنارشیسم فرض بر این است که انسان‌ها در غیاب منبع اقتداری به نام دولت نیز می‌توانند همکاری جمعی مطلوبی داشته باشند و به زندگی خودشان سامان دهند. اما دولت‌گرایی مخالف چنین ایده‌ای است.
دولت‌گرایی در سیاست‌های حکومت که زندگی اقتصادی را تنظیم و کنترل می‌کند به روشنی دیده می‌شود. این سیاست‌ها از ملی کردنِ گزینشی و مدیریت اقتصادی (که گاه هدایت خوانده می‌شود) گرفته تا کورپوراتیسم (در هر دو شکل لیبرالی و فاشیستی) و جمع‌گرایی به شیوۀ شوروی را در بر می‌گیرد.
جمع‌گرایی در واقع حد اعلای دولت‌گرایی است. در مارکسیسم، چنانکه گفتیم، دولت‌گرایی ناشی از نگاه مثبت به دولت بود؛ نگاهی که مارکس و انگلس نداشتند. مارکس اصولا دولت را همانند دین و سرمایه، پدیده‌ای منفی می‌دانست که نهایتا باید از بین برود. غایت اندیشۀ مارکس، سرشتی آنارشیستی داشت چراکه بی‌دولتی را تجویز می‌کرد.
اما مارکسیست‌هایی که توانستند حکومت تشکیل دهند، نه تنها دولت را از بین نبردند، بلکه دولت‌هایی فراگیر یا توتالیتر تشکیل دادند که بر همۀ حوزه‌های اقتصادی و فرهنگی و اجتماعی و سیاسی جامعه سلطۀ کم‌نظیری داشت؛ سلطه‌ای که در تاریخ بشر فقط در نازیسم و تا حدی هم کاتولیسیسم عصر قرون وسطی مشاهده شده. بنابراین collectivism یا جمع‌گرایی در قبال نهاد دولت را می‌توان راهی به سوی توتالیتاریسم نیز دانست.
در زندگی شخصی و اجتماعی (و نه در مقام تعیین ماهیت دولت)، جمع‌گرایی البته در برابر فردگرایی قرار می‌گیرد و لزوما پدیده‌ای منفی نیست. یعنی در بسیاری از موارد، جمع‌گرایی بر فردگرایی ارجحیت پیدا می‌کند و اصولا زمینه‌ساز همکاری بین افراد است. بنابراین جمع‌گرایی اگر رقم‌زنندۀ ماهیت و کیفیت دولت نباشد، پدیده‌ای مذموم نیست.
دولت‌های جمع‌گرا اگرچه مارکسیست بودند ولی برخلاف نظر مارکس، محصول خوش‌بینی به نهاد دولت بودند. ضمنا این دولت‌ها برخلاف غایت اندیشۀ مارکس، خودشان را نهادی موقت و نهایتا زائد در زندگی بشر نمی‌دانستند؛ چراکه اصولا با این فرض تاسیس و فربه شده بودند که بهترین نوع همکاری جمعی انسان‌ها تحت کنترل و هدایت دولت امکان‌پذیر است.
با چنین نگاهی به نهاد دولت، دلیلی برای اعتقاد به اضمحلال و انحلال نهاد دولت به عنوان نشانۀ سعادت و آزادی انسان وجود ندارد و دولت نه تنها شر ضروری نیست، بلکه خیر ضروری است.
کانال عصر ایران در تلگرام
تداوم بارندگی‌ها در کشور / دمای هوا در بعضی مناطق کاهش می‌یابد